Pomnik nadziei

Usiadł ostrożnie przy rozpadającym się pomniku. Pomnik nadziei, też mi coś. Rozpadający się pomnik... A nadziei nie ma i nie będzie. Podobno to jedno z nielicznych miejsc bez rasowych ograniczeń. Naprawde nie rozumial po co to. Przecierz można żyć, albo próbować żyć w pokoju. Nic się nie stanie jak ubędzie na tych próbach poszczególnych osób, niewarzne czy wampirów czy wilkołaków, lub w najlebszym wypadku ludzi. Przyjdą następni. Siedząc odchylił głowę do tyłu. Była noc, kilka dni po pełni czuł się wspaniale, aczkolwiek był trochę tym zmęczony. Jak zawsze zresztą. Obserwował gwiazdy siedząc spokojnie, wsłuchując się w miarowy szum liści na drzewach.
Po niedługim czasie znudzony oglądaniem jednegi i tego samego widoku wstał i odszedł spokojnym krokiem w kierunku miasta.