Las skazańców

Przechodziwszy ścieżką zamyślił się. Piękny las. Usiadł przy drzewie opierając się plecami o nie. Gdy zawiał wiatr wszystkie drzewa zaczeły podrygiwać i szumieć. Odetchnął z zadowoleniem. Ile można siedzieć w tym smrodzie? Z zadowoleniem przyjął fakt, że właśnie dzięki temu wiatrowi z jego ubrania znikają już ich zapachy. Oparł głowę o pień drzewa i zamknął oczy. Nie wiedzieć kiedy zasnął.
...Niewiadomo-ile-później...
Obódził się, a wstając zaczął otrzepywać się z liści i igieł, oraz tego wszystkiego co tylko czycha na strudzonego wilkołaka pragnącego tylko zdrzemnąć się w lesie. Poszedł dalej śmiejąc się z cicha.