Dom Vanilli Canos

Opisz jak ci się podoba, lub zdjęcie Xd

Wszedł przytrzymując furtkę dla wampirzycy. Polubił ją i nie chciał by, wiadomo wampirzyce to wyjątkowe niezdary, zrobiła sobie krzywdę...

Przeszła przed furtkę i na chwilę przestała oddychać.- Ładny masz dom.- Stwierdziła, biorąc głęboki wdech.

-Dziękuje -odpowiedział zaskoczony. Ech...zły, straszliwy wampir, taa... jasne, ciekawe jak wygląda jej dom, pewnie jakaś grota. Gestem zaprosił do środka.

Przeszła przez drzwi. Ech.. śmierdziało strasznie. Ale ona wiedziała, że się nie wycofa. Ostatnio za bardzo martwiła się o swój honor... Uśmiechnęła się do siebie.

Uśmiechnął się pod nosem. Zaproponował by jej maskę gazową, ale lubił patrzeć jak ktoś się męczy.
-Kawy, herbaty, soku? -zapytał -Czy może czegoś mocniejszego? Krwi nie myśl, że ją mam. O i będę cie obserwował, nawet nie myśl, że tkniesz mojego psa. -zagroził nie znał się na wampirach, ale zwierzęta są przy nich w niebezpieczeństwie. I faktycznie zza rogu salonu wyłonił się Husky.

Nie gustuję w zwierzętach.- uśmiechnęła się, ukazując mu dwa białe kły.- Poproszę coś mocniejszego, jeśli masz.- stwierdziła i usiadła na kanapie.

Nalał jej martini do kieliszka i położył na tacy razem z butelką. O oliwkach też nie zapomniał. Sam sobie zrobił herbaty, nie lubił zbyt często trunków. Zaniósł tacę do salonu i postawił na stoliku. -Proszę -powiedział. Heh, musi być trudno wampirzycy.

Dzięki.- powiedziała i napiła się martini. Westchnęła i po chwili przestała oddychać. Miała nadzieję że dzięki temu, uda jej się dłużej tu wytrzymać.

Sam napił się herbaty. Szary pies usadowił się mu przy nogach.

Nie mogła się powstrzymać. Wstała i pogłaskała delikatnie psa po grzbiecie. Po chwili spowrotem usiadła.- Masz fajnego psa.- stwierdziła.

-Dzięki. Czasami trudno usiedzieć samemu na miejscu. - odpowiedział. -Ma na imie Sado

Sado.- Powiedziała, na co pies podniósł łeb. Po chwili go opuścił. Uśmiechnęła się.- Samotność czasami potrafi być straszna..- stwierdziła.

Ojej, ciekawe, czy uda mi się wzruszyć wampirzyce -w głowie kłębiły mu się myśli. -Tak straszna... Ludzie nie wiedzą jak to jest siedzieć przez sto (niech tam będzie) lat... -kontynłował przybierając zbolały wyraz twarzy.

Zaśmiała się.- No wiesz, ty to chyba akurat nie musisz narzekać na długie lata samotności... Co prawda nie wiem ile masz lat, ale wiem że niewiele...- Przypomniała mu.

Kurczę... Czyli nici z cudownego widoku płaczącej wampirzycy... -Mówię w twoim imieniu. Ja przy tobie jestem jeszcze szczeniakiem.

Prychnęła.- Mam 46 lat! To nie tak dużo jak ci się wydaje, wiesz?- zapytała i napiła się martini.

-A jednak mi się wydaje jak wydaje, więc w to wierzę. Stara jesteś i tyle -odszczeknął.

Westchnęła.- No dobrze gówniarzu, już cię nie będę próbowała przekonać.- pokazała mu język.

-A co na starość już ci przeszły kłótnie bokiem? -podjudzał.

Pokręciła głową.- Nie będę się z tobą kłócić, bo do twojej pustej głowy nic nie wchodzi. A starość... No wiesz, może i jestem stara duchem, ale wyglądam na 18...- uśmiechnęła się. Miała ochotę wbić się w szyję wilkołaka.

Westchnął widząc głód w oczach wampirzycy. -Sado, wyjdź! -rozkazał psu wskazując drzwi na dwór. Co jak co, przez te pijawy stracił już dwa psy. A trzeciego już nie chce stracić. Poszedł do kuchni i przyniósł sok pomidorowy. Rzucił go w stronę wampirzycy mając nadzieje, że nie zauważy i szklana butelka walnie ją w łeb. -Masz, może ci się przyda. Podobna gęstość -wyjaśnił kładąc na stole również szklankę. Wiedział jak się obchodzi z wampirami.

Uśmiechnęła się szeroko, pokazując mu kły.- Wiesz, ja nie jestem głodna. Tylko z wielką chęcią spróbowałabym twojej krwi...- stwierdziła i postawiła sok na stole.

-Jeżeli to propozycja nie-do-odrzucenia, to będę musiał ją odrzucić.- powiedział spokojnie. Kły wampirzycy nie zrobiły na nim najmniejszego wrażenia. Rozsiadł się w fotelu. Prędzej ją zabije, niż da siebie ,,possać''.