Dom Vanilli Canos

Och, szkoda. Ale podobno krew wilkołaków jest tak samo okropna jak ich zapach.- stwierdziła.

- To po co chciałabyś jej spróbować?- Teraz nie rozumiał. Ach, te baby, zawsze mówią niezrozumiałym językiem, a potem się czepiają, że ktoś coś zrobi źle.

Żeby zrobić ci na złość, żeby poczuć że twoje życie zależy tylko ode mnie, żeby się przekonać jaka jest naprawdę.- uśmiechnęła się do niego. Ten zapach powoli przestawał ją denerwować.

-Więcej powodów nie było? -naprawdę zaczynał się przyzwyczajać do tej dziewczyny. Nawet go uż tak nie denerwowała.

Bo mnie często denerwujesz, bo chciałabym zobaczyć twoją minę, kiedy wbiłabym się w twoją aortę.... Mam wymieniać dalej?- zapytała wesoło.- To co.... może jednak dasz spróbować?- zaśmiała się.

-Jesteś jak dla mnie za stara -dopiekł jej. Nie miał zamiaru dzielić się z nią krwią. Niech się ugania po lesie za jakimiś starymi dziadami na grzybobraniu. Sam za to nalał sobie soku. Herbata się skończyła, a on zwykł pić dużo. Zdrowe podobno. Zanurzył wargi w cieczy.

Prychnęła. Zawsze mogła go dopaść kiedy indziej, w ciemnej uliczce... Upiła trochę martini. Nie była głodna, więc nie musiała wychodzić zapolować.

-Nie prychaj kocico, nie prychaj, bo zaraz wystawisz pazurki -powiedział z uśmiechem kiwając palcem w geście ,,nie wolno''. Lubił ją prześladować. Ale ma słabą głowę. Jak coś pije, to tak łatwo ją sprowokować...
-Jeszcze martini? -zapytał z uśmiechem.

Chętnie.- powiedziała i sama dolała sobie trochę martini.- Uwierz mi, nie chciałbyś żebym pokazala ci pazurki, więc lepiej uważaj.- uśmiechnęła się.

-Jak pokarzesz, to ci je spiłuje -zaśmiał się. Widocznie stroił sobie żarty z wampirzycy. Robił z niej zupełną idiotkę. Heh... -A tak z innej beczki, to ciekawe jak smakuje wampirze mięso...

Zaśmiała się.- Szczerze wątpię, żeby ktokolwiek je jadł.- stwierdziła. Eh... Akurat teraz nie chciało jej się być niemiłym dla tego wilkołaka.

-Aż takie ohydne? Błee... -nie wiedział co może być aż takie ochydne, że nikt tego nie miał ochoty wziąć do ust...

Wiesz, nie wiem czy jest aż takie ohydne, ale chyba jeszcze nikt go nie zdobył. Myślisz że tak prosto jest dostać kawałek wampirzego mięsa?- zapytała lekko zdziwiona jego naiwnością... Eh... ci gówniarze myślą że mogą wszystko....

Ech te staruchy nie wiedzą na co nas stać... -Na pewno nie tak trudno jak wilkołaczej krwi -odciął się.

Myślę że się mylisz. Można zaskoczyć wilkołaka, spróbować krwi i odskoczyć, zanim wilkołak spróbuje ci coś zrobić. Wilkołaki są silniejsze, ale wampiry szybsze.- powiedziała i napiła się martini.

-Mojej trudniej. Jestem szybszy -powiedział. Wilkołak nie jest też taki głupi jak wampir.

No tak, ty akurat może i jesteś szybszy. Ale jeżeli ugryzłabym cię z zaskoczenia, zdążyłabym spróbować krwi. A to że później pobiłbyś mnie... No cóż, trudno się mówi.- uśmiechnęła się lekko.

-Pobić? Zabiłbym na miejscu za obrazę majestatu! -teraz był tego pewny. Co jak co z blizną na szyi nie będzie chodzić. Ani z blizną gdziekolwiek indziej...

Musiałbyś mieć przy sobie zapałki lub zapalniczkę. Inaczej nie dałbyś rady. Nie doceniasz nas. A poza tym na ciele wilkołaka blizny goją się bardzo szybko.- przypomniała mu.

-Nie z wampirzym jadem. -jadowite stwory... chmm... i bez zapalniczki dałoby się radę. -Myślałam, że jesteście uczuleni na srebro, lub złoto...

No tak, srebro. Ale to nie jest takie proste, zabić nas srebrem.- stwierdziła.- W ogóle jeden wilkołak ma z nami marne szanse. Tym bardziej, że my też mamy różne specjalne zdolności.

-Z tobą bym wygrał. -zapewnił. Z babą? zawsze!

Zaśmiała.- Czemu ty mnie nie doceniasz? Myślisz że bym się tak poddała? Może i by nie było łatwo, ale możliwe że dałabym radę wygrać..- uśmiechnęła się. Ten gówniarz naprawdę się przeceniał. Myślał że tak po prostu można zabić wampira... Westchnęła cicho.

-Pojechałaś mi po ambicjach... -zaszydził. Jeszcze z 2 kieliszki to zacznie rzucać talerzami...

Prychnęła. Chętnie by mu jednak przyłożyła, albo wyssała trochę krwi, ale z drugiej strony nie chciało jej się tego robić.