Mała polana zwna Bedanuz

Zaśmiałam się.- Bo oni inaczej patrzą na śmierć. My już jej się nie boimy, oni zawsze jej się bali i będą bać. Ludzie kochają życie na ziemi, boją się tego co ich czeka po śmierci. To dlatego chcą się ratować. Nikt nie zachwyca się naszym wyglądem, bo kiedy umierają wolą myśleć o swoim życiu, o rodzinie, o wszystkim co ich spotkało.- wyjaśniłam, choć sama nie byłam tego pewna.- A co czujesz kiedy zabijasz? Czy ludzie muszą martwić się o twoje uczucia? Myślę że nie...- stwierdziłam cicho.

Zaśmiała się serdecznie coraz bardziej się zwierzając w tej rozmowie. -Czuć, to nic nie czuje oprócz rutyny. I tylko tyle.- odpowiedziała. Polowanie jej nie inspirowały tak, by je jakoś urozmaicać. Rutyna i rutyna, rutyna i tak dalej... - Ojejej... A propo polowań i krwi... Nie wiem jak ty, ale ja czuje się troche głodna. -rzeczywiście czuła lekkie burczenie w brzuchu domagające się tylko jednego i naturalnie musiała mu ulegnąć. -Mam w domu wspaniałą przefiltrowaną krew, jeśli ci taka nie przeszkadza to zapraszam do siebie -zaproponowała wstając i otrzepując się z trawy. Podała rękę wampirzycy z zamiarem pomocy przy wstawaniu. Uśmiechneła się zachęcająco.

W moim przypadku to jest trochę inaczej. Każda ofiara smakuje inaczej, z każdej wysysam krew, jakbym od co najmniej kilku lat jej nie piła. Zapach krwi, krzyk ofiary, to ciepło, które czuć w gardle... po prostu to uwielbiam.- Uśmiechnęła się lekko. Złapała Rairę za rękę i wstała z trawy.- Okey, no to prowadź.- Puściła dłoń i stanęła obok niej, czekając aż wampirzyca ją poprowadzi.

Przyszła na polanę i odrazu wyczuła zapach wamirów. Skierowała się w ich stronę, uśmiechając się, widząc Rairę i drugą nieznajomą jej wampirzycę.
- Dobry...- odchrząknęła, niby kaszląc.

Już miała iść w kierunku domu gdy poczuła zapach wegetariana. Odwróciła się i zauważyła Odette.
-Witaj -przywitała się. -Odette poznaj Katherine, Katherine Jones. Katherine to Odette Valmont. -przedstawiła sobie wampirzyce. Rada była z tego spodkania. -Właśnie proponowałam Katherine ,,drinka'' w moim domu. Przyłączysz się? -zapytała.

Uśmiechnęła się do Odette.- Miło mi cię poznać.- podałam jej rękę.

Pokręciła głową.
- W sumie to chciałam zapolować, moje oczy już nie stanowią podobizny ludzkich, sa niezwykle ciemne...- odpowiedziała, uśmiechając się przepraszająco. - Wiem, ze z reguły pijecie krew ludzką, a ja powiedzmy, że powstrzymać się nie mogę, widząc tońże krew...

Nosem poniuchał po lesie, kierując się na polanę, gdzie ostatnio pastwił się nad jakimś człowiekiem. Zachichotał pod nosem, dojrzewając po drodze Odette, Rairę i kogoś jeszcze. Podszedł do nich na tyle blisko, aby włączyć się do rozmowy. Obrzucił grożnym wzrokiem Valmont i spojrzał na pozostale wampirzyce.
- Dzień dobry kochane...- zatrzymał wzrok na dłużej na Katherine- Jestem Ben.- ukłonił się szarmancko.

Katherine.- Przedstawiła się Benowi i podała mu rękę.

Syknęła zabawnie i skrzyżowała ręce na poziomie piersi.
- Benjamin Scofield, zasrany palant wzbudzający grozę w moim hotelu... IDIOTA!- krzyknęła ze złości i rzuciła w niego wyrwanym przed chwilą konarem drzewa.Zmrużyła oczy i znowu założyła ręce.

Uścisnął jej dłoń ze spokojem i szybko odsunął się od zmierzającego w niego konaru drzewa.
- Czy ty oszalałaś, Valmont? Nie zachowuj się jak pięciomiesięczne dziecko!- oburzył się wampir, odrzucając na bok pozostałości po pniu, który jednym ruchem roztrzaskał.

- Sam się zachowujesz jak dziecko w tym wieku! Wyskakujesz przez okno, puszczasz muzykę, to przeszkadza moim gościom!- naburmuszyła się Odette i odwróciła wzrok gdzie indziej.- Nastolatek cholerny!

- Hej -przywitała Benjamina wesołym głosem. Wyczuła serduszka w powietrzu (atmosfera baardzo miła...) ach.. to jednak Ben potrafi być miły. -Odette nie denerwuj się, bo zepsujesz atmosfere. Na razie jest miło. -westchneła -a podobno przeciwieństwa się przeciągają -mrukneła pod nosem najciszej jak potrafiła. -A ty Ben też byś się opamiętał, bo lepiej się nie zachowujesz -wtrąciła

Parsknął śmiechem.
- A ty w ogóle ich masz?- wybałuszył oczy zabawnie.

Odwróciła zdziwiony wzrok na Rairę. Katherine zbyt cicho siedziała jak do tej pory.
- Czym prędzej to ja go zabiję!- powiedziała zła jak osa- To co idziemy?

Patrzyła to na Bena to na Odette. Widać że za sobą nie przepadają, przynajmniej tak to wyglądało. Spojrzała na Rairę.- Idziemy?- zapytała wampirzyce.

Wstala i odwrucila się w kierunku swojego domu -Ja idę, do zobaczenia -pożegnała się i ruszyła czym prędzej na teren swojej posesji.

Ruszyła za Rairą.- Do zobaczenia.- uśmiechnęła się do Bena i poszła przed siebie.