Jezioro świtlików

Kate przyszła nad jezioro. Krajobraz był naprawdę piękny. Usiadła na gałęzi drzewa, tuż nad wodą. Podciągnęła kolana pod brodę. Rozejrzała się, po chwili spojrzała na niebo.

Zauważywszy znajomą podszedł bliżej. Był w trakcie spaceru, więc nie spodziewał się tutaj nikogo. Myślał, że to miejsce jest zupełnie opuszczone, widoscznie wampiry lubią dziwne miejsca.
-Dzień dobry ponownie -przywitał się siadając na brzegu.
Wpatrywał się w dziewczyne wyglądającą, jakby się z innej bajki urwała. Osiemnastolatka na drzewie, prawie sięgając nogami wodu? Dziwne.

Zamyśliła się. Nagle usłyszała znajomy głos. Rozejrzała się.- Cześć.- uśmiechnęła się do Vana.- Co tutaj robisz?- zapytała po chwili. Dalej siedziała na gałęzi, opierając się o konar drzewa.

-A chciałem spytać cię o to samo. -powiedział lekko zawiedzionym tonem. -Przechadzałem się

Ja... No cóż lubię takie miejsca. I lubię patrzeć na niebo. Po prostu uwielbiam ten widok.- stwierdziła, przyglądając się wilkołakowi.

- Ekstremalna kobieta -mruknął pod nosem cicho.

Zmarszczyła brwi.- Ekstremalna?- zdziwiła się. Dobrze wiedziała że nie różniła się niczym od reszty kobiet.

- Ja bym prędzej spadł do tej wody, aniżeli bym się na tej gałęzi utrzymał -zaśmiał się.

Zaśmiała się.- Utrzymanie się na gałęzi nie jest trudne. A poza tym ja nie boję się wody, więc jestem w stanie zaryzykować. A widok stąd jest wspaniały.- wyjaśniła.

-Nie jest trudne, baa łatwizna... -zadrwił. Równie dobrze można by było przeknać do drzew psa. Wsadzisz go na gałąź, to chociarzbyś się nie wiadomo jak starał, to po chwili zleci. -Wody się nie boję, pływać umiem, ale dzięki bardzo wole miec suche ubranie. Z tąd widok też nie jest najgorszy -jak lew bronił własnych przekonań.

No cóż, pewnie cię nie przekonam. Ale ja po prostu lubię siedzieć na drzewach. Z takiej wysokości świat wygląda lepiej.- uśmiechnęła się. Znad jeziora wiał wiatr, który rozwiewał jej włosy. Przymknęła oczy.

O błe.. Głupi wiatr... Zapach wampirzycy był tak słodki, że zemdleć można.
- Echem... Kate pozwól, że zmienie położenie -powiedział grzecznie i odszedł o kilkanaście kroków dalej, gdzie usiadł. Odetchnął z ulgą.

Jasne. Szczerze mówiąc teraz jest o wiele lepiej.- uśmiechnęła się. Przedtem starała się nie oddychać.

Też się uśmiechnął. Odwrócił się w stroną lasu. Ktoś nadchodził.
-chmmm... -zastanawiał się, kto to mugłby być. Pewnie znów jakiś wampir. Oszaleć można.

Odwróciła się w stronę, w którą patrzył Van.- Ktoś idzie?- zapytała cicho, patrząc na las.

Przyszła na polane zwabiona zapachem Katherine i jakimś dziwnym smrodem. No tak... wilkołak.
-Dzień dobry -zawołała radośnie. Nie spodziewała się spodkać wilkołaka, ale jednak.

Raira. Cześć. Miło cię widzieć.- uśmiechnęła się do niej. Widziała, że wilkołak skrzywił się jeszcze bardziej.

-Dzień dobry -chmm, jeszcze jeden wampir. Kurcze, nie jest ich za dużo? -Van Canos, miło mi -lekko skłamał.

-Raira Colies, również prawie mi miło -poczuła 6-stym zmysłem, że kłamie. -Miłego masz chłopaka Kate -zachichotała

Zmarszczyła brwi.- Raira...- spiorunowała przyjaciółkę wzrokiem.- Lepiej mów co u ciebie.- uśmiechnęła się.

- A co ma być? U Ciebie jest ciekawiej -zaśmiała się. Wiatr zawiał znowu rozwiewając jej sukienkę. Zahihotała, gdy sukienka odsłoniła tatuaż. No ładnych sobie przyjaciółka znajomych dobiera....

- Znacie się? -zapytał zaciekawiony. Nierzadko widuje się razem dwie wampirzyce, które akurat nie mają w planach zabójstwa na wilkołakach.

U mnie ciekawiej?- zapytała powoli. Widziała, że Raira jest zdziwiona tą znajomością z wilkołakiem tak samo jak ona. Ale jeśli nie licząc tego okropnego zapachu Van wydał się być spoko.- Tak, znamy się.- odpowiedziała mu.

-A jak nazwać to, że na chwilę spuszczę cię z oka, a ty już się wdajesz w jakieś zakazane towarzystwo? -zaśmiała się głośno.