Dom Katherine Jones

-Bo ci na to pozwalam. Oczywiście nikt nie ma dostępu do mojej głowy. -powiedział kompletnie na luzie. Bezpieczeństwo to jest podstawa.

Zaśmiała się.- Jak na razie wystarczy mi że potrafię kontrolować swój ból i emocje. Przynajmniej nigdy się nie złoszczę.- powiedziała.

-A powiedziałaś, że jak rozwlekę flaki twojego kota po salonie to będziesz zła... -powiedział zawiedziony.

No tak, w tej sytuacji pewnie się wkurzę. Tylko że ty nawet nie dotkniesz Sokratesa, więc nie mam się o co martwić.- stwierdziła wesoło.

Westchnął teatralnie. Cóż naprawdę jest irytująca. -A wiesz, że twój pchlarz nie może wyjść spod kołdry na łóżku? Miauczy...

Westchnęła.- No przecież słyszę. Ale on sobie poradzi, nie martw się.- powiedziała spokojnie.- I nie mów na niego pchlarz.- warknęła.

-A co? Denerwuje cię to? -zapytał z wrednym uśmiechem.

Po prostu tego nie lubię.- odparła, uśmiechając się lekko.- Sokrates!- zawołała go.

-Z daleka ode mnie, bo jeszcze ja będę miał pchły. -powiedział. Nie lubił kotów.

Westchnęła. Kot wbiegł do kuchni i wskoczył na jej kolana. Podniosła go i otworzyła drzwi wejściowe. Postawiła Sokratesa i zamknęła drzwi.- Idź, zapoluj na myszy.- mruknęła jeszcze do niego.

-To ty takowe masz? -chmmm ja używam trutek i nie ma.

Sokrates je lubi.- odparła. Choć teraz, kiedy kot wyszedł na zewnątrz, pewnie już ich nie będzie...

-Łeee... musi mu bardzo śmierdzieć z paszczy... -wyraził wesoło swoją opinię.

Możliwe. Ale on jest bardzo szczęśliwy...- stwierdziła. Ten kot był dla niej naprawdę ważny. Miała już go jakieś 4 lata i bardzo go lubiła. Przynajmniej nie siedziała sama.

-I co? Znosisz go? Naprawdę musisz mieś stalowe nerwy... -zaśmiał się.

Bo mam.- uśmiechnęła się.- Ten kot jest członkiem mojej rodziny i tyle. Cieszę się, że jest szczęśliwy. To się nazywa poświęcenie.- powiedziała.

-Ano... ale większym poświęceniem byłoby szorowanie mu zębów-pochwalił się wiadomościami.

Próbowałam. Ale on tego nie znosi.- odparła. Nie miała serca siłą szorować mu zębów- on tego nie cierpi.

-Przyzwyczaiłby się. -powiedział tłumiąc śmiech. Ta bezsensowna rozmowa nie miała końca.

Nie sądzę, a nie mam serca go zmuszać.- stwierdziła i uśmiechnęła się.

-Pomógłbym ci, ale nie mam serca się upaprać. -odpowiedział z głębi serca.

No właśnie. Więc Sokratesowi będzie jechać z paszczy.- odparła wesoło.

Zaśmiał się. Naprawdę nie cierpiał kotów. -A nie lepiej go zabić?

Nie, bo jest członkiem mojej rodziny.- Spojrzała na Vana.- Dwuosobowej rodziny. Jeżeli się go pozbędę, to to już nie będzie rodzina i nikt mi nie zostanie. Przy nim nie odczuwam samotności.- Ona i Sokrates byli rodziną i Kate nigdy nic by mu nie zrobiła. Wręcz przeciwnie- znosiła myszy, czyszczenie kuwety i zapach zwierzęcia.

-To może kupisz sobie chomika? -taa chomiki były pożyteczniejsze od kotów.