Dom Katherine Jones

-A ty moim ojcem -odpiął się połykając ostatnie kęsy jajecznicy. Położył talerz do zlewu. A niech se małpa zmywa.

Uśmiechnęła się.- No dobra, odpowiem ci- liczę jednak na to, że moje koleżanki ani nie uciekną ani mnie nie zabiją. Nadzieja matką głupich...- Westchnęła.

-A ty głupia z pewnością jesteś... -tu prychnął idealnie naśladując Kate. -Myślę, że Raira prędze mnie zabije niż ciebie.

Tak myślisz? Nie byłabym tego aż taka pewna. Może mnie nie zabije, ale bardzo prawdopodobne jest to, że ucieknie byle jak najdalej ode mnie. Mam nadzieję że tak się jednak nie stanie, ale...- zawahała się i urwała w środku zdania.

-Bardo ją lubisz? -ech... te baby nawet sobie same poradzić nie mogą. -A gdzie twoje zaphlone kocisko? Uciekło ode mnie?

Pokręciła głową.- Nie ważne. Sokrates pewnie śpi na górze. I nie jest zapchlony!- stwierdziła.

-Jest i koniec. Nie kłuć się ze mną bo wiem lepiej. -pokazał jej język.

Nie jest!- stwierdziła.- I to ja wiem lepiej, bo jestem mądrzejsza!- zrobiła minę obrażonej dwulatki i skrzyżowała ręce na piersi.

Zaśmiał się. -Nie gniewaj się kocurko... Mówię jak myślę.

Ale to ja mam rację!- uśmiechnęła się i pokazała mu język.- A tak poza tym, to prosiłam żebyś przestał mnie nazywać "kocurko" i podobnie- nie lubię tego!

-Inaczej się nie da ciebie nazywać. ,,Ropuszko'' też ci się nie podobało. Za wysokie wymagania masz. -wymądrzał się robią minę ,,szanownego profesora''.

Prychnęła.- Mówiłam, że wolę Kate. Już nawet pijawko wolę!- stwierdziła.

-W porównaniu do twojej urody pijawka jest trochę brzydsza, a ja wole nazywać cię zwierzęciem trochę ładniejszym od ciebie.

Tylko dlaczego to musi być koniecznie jakieś zwierzę? Kate nie może być? Ty wiesz jak "kocurko" albo "ropuszko" głupio brzmi?- zapytała.

-Wiem. -odpowiedział uśmiechając się szelmowsko. -I dlatego tek cię nazywam.

Świnia.- stwierdziła i zaczęła zmywać naczynia po śniadaniu.

Zadowolony założył sobie ręce za głowę i patrzył na normalny widok ,,kury domowej'', która po kimś zmywa naczynia. Zaśmiał się cicho. I wyciągnął z kieszeni papierosa. Wsadził go sobie do ust i wrednie sięgnął po zapalniczkę.

Palisz?- zapytała, kończąc myć naczynia.

Nie, ale chciałem zobaczyć jak wyglądasz rozłoszczona jeszcze bardziej niż przed chwilą. -odpowiedział i zawiedziony schował papierosa do kieszeni. Może się później przyda.

Westchnęła.- Jakoś mnie to nie rusza. Musisz się bardziej postarać.- powiedziała, opierając się o blat.

-A ruszy cię to, jakbym wyprół wnętrzności twojego kota i porozwlekał po całym twoim domu? -zapytał zadziornie.

Lubię Sokratesa, więc pewnie tak.- odparła spokojnie.- Tylko że zanim wyprułbyś z niego wnętrzności, ja wyprułabym je z ciebie.

-Dzięki za ostrzeżenie. odpowiedział z wrednym błyskiem w oku.

Proszę bardzo.- uśmiechnęła się do niego. Sokrates mieszkał z nią już od dawna, był dla niej ważny.

-Zrobisz mi kawy? -zapytał. Chciał sprawdzić, czy ją już na tyle wytresował, że spełni jego każdą zachcianką, czy trzeba z nią jeszcze pobyć. Uśmiechnął się prosząco.